Voor de tempel staat een bak waar je kleingeld ingooit. Dan bid je en kun je soms een bel luiden (voor extra aandacht geloof ik ;) ). Ook kun je kaarsjes aansteken en wierook branden. Daar moet je dan boven hangen en de geur diep insnuiven, zodat je geestelijk en lichamelijk gereinigd wordt. Ik kreeg meteen geen adem meer, ik geloof niet dat de bedoeling was ;)
Dit klinkt allemaal erg serieus maar Danny beschreef het tempelcomplex als "het is hier net een kermis" :D..... Hij heeft ook wel gelijk want rondom de tempels waren allemaal kraampjes met snacks en speelgoed voor de kleintjes. Dit doen ze elk jaar voor hatsumode.
En wij moesten er ook aan geloven, al een maand in Osaka en nog geen tako-yaki (octopus balletjes) gegeten. Dat kon natuurlijk niet :P. Maar na die rauwe kippelevertjes kijken wij nergens meer van op, en de balletjes bleken erg lekker te zijn. Het zijn een soort poffertjes, maar dan iets groter, met kruiden, groenten en natuurlijk stukjes octopus erin.
Als je langskomt, moet je het zeker eens een keertje proberen :P
Daarna zijn we nog een stuk gaan wandelen in de buurt. Het verbaast mij nog steeds hoe anders het hier is in vergelijking met Nederland. Moderne en anthieke huizen wisselen elkaar af, met extra afdakjes en balkonnetjes die er later aangebouwd zijn, echt een mengelmoesje. Het is altijd weer een verassing wat je zult zien als je de bocht omgaat :) We kwamen langs een kleinere Shinto-tempel, en zagen daar dit beeld van een liggende koe staan (zie foto hieronder) en dat moest natuurlijk gefotografeerd worden (Danny: moet ik er echt bijstaan??).
Toen heeft Asada-san ons meegenomen naar een Takarazuka-theather. Takarazuka is een soort theather waarbij alle rollen door vrouwen gespeeld worden, en de stukken zijn vaak (losjes) gebaseerd op Westerse toneelstukken, musicals of Opera. De vrouwen hebben een heel wit gezicht en overmatig veel mascara op (ik kreeg meteen Micheal Jackson-visioenen).
Asada-san had ons hier mee naartoe genomen omdat hij dacht dat het voor ons heel Europees zou zijn, maar het was juist andersom.
Voor ons liet het zien hoe Japanners europeese gebruiken aan hun eigen wensen en ideeen hebben aangepast. Heel raar om te zien. Binnen was er heel mooie grote soort van balzaal, maar ik denk niet dat ze hem daar ooit voor zullen gebruiken...maar het zag er wel spectaculair uit met die lichtjes.
En die avond hebben we nog ge-webcamd met mijn ouders en Adrian en Lianne (en Willem!). Ik vind het erg leuk dat je elkaar kan zien over zo'n grote afstand. Het lijkt soms net alsof je gewoon tegenover elkaar zit. Maar voor alle digi-analfabeten heb ik een internetpagina gemaakt waarop uitgelegd staat hoe je een chatprogramma moet instaleren, dus nu hoop ik snel met mijn zusjes te kunnen chatten (ja, Lianne, Bettina en Regina, jullie zullen eraan moeten geloven ;) ).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten