Mijn eerste mooie foto!

Na al dat harde werk eindelijk resultaat! De eerste foto van de bladdoorsnede van een Arabidopsis thaliana (zandraket). En het eerste coupje waarin het bladstukje niet dubbelgevouwen of opgefrommeld is.

Ons nieuwe huisje

Hehe, eindelijk weer een nieuw berichtje van mij. We hebben het erg druk gehad met verhuizen en op het werk. En daarnaast was het erg moeilijk om Danny lang genoeg los te weken van de computer ;) Maar nu is het dus toch gelukt! Hierboven zie je onze nieuwe keuken. De keukentafel was zo groot dat hij niet door onze voordeur kon. Gelukkig wonen we nu op de begane grond en konden we de tafel over het balkon tillen en via de schuifdeuren naar binnen krijgen.


We hebben nu ook een aparte slaapkamer en een nieuw bed! Dit is een handig bed, want je kan de achterkant omhoogtrekken en dan kan je lekker in bed zitten en manga lezen. Eerst was het heel erg leeg in ons huisje, omdat we geen kasten en spullen hadden, maar nu is het al een heel stuk voller en gezelliger.


En hier het spannendste gedeelte van ons huis, het bad! Het rare aan een Japans huis is dat sommige dingen erg oud en aftands eruit zien (enkel glas voor de ramen, met horren die provisorisch zijn vastgeplakt), maar andere dingen zoals dit bad zijn weer hypermodern. Wij hebben namelijk een pratend bad. En het kan zichzelf vullen met de juiste hoeveelheid water op de juiste temperatuur. Het nadeel alleen is; je snapt het al, hij praat in het Japans...... niet ideaal voor ons.
Ik heb het bad gisteren dus laten overlopen en er moet een stand op zitten om het water op temperatuur te houden, en die hebben we ook nog niet gevonden :0 Danny's baas heeft ons een keer uitgelegd hoe het allemaal werkt, maar dat zijn we nu allang weer vergeten :$
Maar we blijven het gewoon proberen en met de Japanse lessen die we vanaf deze week hebben zal het ons vast snel lukken om lekker in bad te kunnen (zitten).

Rare jongens die Japanners

hoi hoi,

Hebben jullie al bedacht wat je gaat doen voor valentijnsdag voor je lief? Hier in Japan gaat het natuurlijk weer anders. Hier worden geen kaartjes of rozen (of diamanten) aan vrouwen gegeven. Nee, vrouwen geven hier chocolade aan mannen. En om te zorgen dat er niemand teleurgesteld wordt krijgen alle mannelijke vrienden, collega's en familieleden chocolade. Deze chocolade wordt dan ook "giri chocolate"(verplichte chocolade) genoemd. Maar voor hun echte liefde maken zelf chocolaatjes (honmei-choco).
Lees maar wat Japanners er nu zelf van vinden.

En al die arme Japanse vrouwen, krijgen die dan niks??? Jawel hoor, maar die moeten nog een mandje langer wachten. Een Japanse marsh-mellow fabrikant bedacht een dag waarop mannen een cadeautje terug konden geven. Op deze dag "White Day" gedoopt, werd eeerst marsh-mellows gegeven (ook weer een giri-versie). Maar ik las hier dat een tijdje ondergoed erg populair was (als giri-cadeau) en niet alle mannen zo blij waren dat hun vrouw ondergoed van een collega kreeg ;)
Gelukkig (voor Danny) is die trend overgewaaid...

Verhuizen in de kou

Hallo Nederlanders,

vriest het bij jullie ook nog? Hier is het vandaag alweer gaan sneeuwen. Het is erg mooi, maar ook erg koud hier. Alle Jappaners hier klagen dat het zo koud is dit jaar en dat het normaal nooit sneeuwt. De huizen zijn er ook niet op gebouwd, met een alleen een airco en electrische kacheltjes om te verwarmen.

We zijn dit weekend in ons nieuwe huisje geweest (foto's komen binnenkort), en daar hebben we niet eens een airco. Die hoorde niet bij het appartement. We hadden gehoord dat een airco 20.000 Yen (150 euro) kostte, maar toen we in een winkel gingen kijken bleek het 200.000 Yen (1500 euro !) te zijn. Oeps, foutje.

Maar dat was wel een hypermoderne airco, met 50 extra functies enzo. In een andere winkel konden we wel aircos vinden die goedkoper waren, maar voor 20.000 Yen hebben we nog niks gezien. Danny heeft wel aan vier of vijf mensen gevraagd of we wel een airco nodig hadden, maar ze zeiden allemaal dat het "very HOT" was in de zomer, kopen we er toch maar een.

Zaterdag hebben we al een aantal grote dingen naar ons appartement verhuisd. Via de afdeling konden we een ijskast, een wasmachine en een fornuis lenen, dat scheelde al wat in de kosten. Ook zou op die dag iemand komen die het gas zou aansluiten. Hij zou tussen 1 en drie komen, en was er uiteindelijk pas om half 3. En al die tijd hebben we in ons (onverwarmde) huisje zitten wachten. Je kreeg er hele koude voeten van (Japans huis, dus je mag geen schoenen aan in huis). En toen die man eindelijk kwam, heeft hij een uur zitten frutsen en kreeg hij het gas niet aan de gang. Als het gas lang afgesloten is geweest komt het blijkbaar moeilijker op gang. Gelukkig is het uiteindelijk toch nog diezelfde dag geregeld, maar het was toch wel erg koud.

Nu we dingen moeten kopen en bestellen voor ons nieuwe huis valt het ons steeds meer op hoe grappig Jappaners op ons reageren. Zo gingen we vorige week op zoek naar een bed voor ons nieuwe huis. En in de Konan (soort HEMA/Xenos) wilden we vragen of ze een bed en/of matras verkochten. Dus Danny vraagt aan een mevrouw die daar werkt "Sumimasen, eigo o hanasemaska?" (sorry, spreekt u Engels?) en die schiet meteen in de stress. En na "Chotto matte kudasai" (een ogenblikje aub) gezegd te hebben zien we haar drie keer de winkel doorrennen en daarna druk bellen. Uiteindelijk komt er iemand van buiten (met tuinhandschoenen nog aan) en hij spreekt een klein beetje Engels. Toen hebben we toch alles kunnen regelen, maar dat Japanners iedere keer zo schrikken als je ze in het Engels aanspreekt vinden we nog steeds erg raar (en grappig).

Maar het kan nog veel erger. Deze week gingen we Ramen gaan eten met een mede-gaijin. (Ramen is soep met noedels, en om het goed te kunnen proeven moet je (heel luidruchtig) slurpen.) Toen we net eten gekregn hadden kwam de ober langs en begon een heel lang verhaal in het Japans waar we alledrie niks van snapten. Nadat we "wakarimasen" (ik snap het niet) gezegd hadden begon hij weer opnieuw in het Japans te praten. Na een paar keer had hij in de gaten dat het niet werkte en zei hij "sumimasen" (sorry) en liep hij weg..... en we weten nu nog steeds niet wat hij nou wilde weten.

Japanners hebben twee verschillende tactieken ontwikkeld om maar niet Engels te hoeven praten: of ze proberen een ander te zoeken die met je praat, of ze blijven gewoon Japans herhalen in de hoop dat je het de tiende keer opeens wel snapt! Zo is het boodschappen doen opeens een heel stuk leuker :D

Ik zal proberen zo snel mogelijk foto's van ons nieuwe (nu nog lege) huisje op het blog te zetten.